Imágenes de páginas
PDF
EPUB
[ocr errors][ocr errors][ocr errors]

me beneficio, quo facultatem mihi feceras, ut litteris tuis doctissimis in opella mea ad arbitrium meum uti liceret, quæ facultas mihi certe gratissima est, nec ea me abusurum spondeo.

Mirus profecto afflatus ille divinus existimandus est, cujus sub alis tu posthac functurus es, quique te ad nova orsa singulari virtute excitat. Sub tutela enim constitutus es summi illius Sancti, Irenæi nimirum, martyrii corona inclyti, qui patronus vestræ urbis vestrique seminarii exsistit. Illa enim nunc tibi est patria, illæ sedes, ille locus, quem Ipse Sanctus, suique socii, cæteri amici Dei singulares, sua vita, suis rebus gestis suoque sacro sanguine in perpetuum purpura collustrarunt ac bearunt.

Quum hoc animi sensu essem, haud mediocri cura legebam quæ ad fulciendum obtutum in cœlo sacrificium actuale potiusquam virtuale perfici memoras. Tuam itaque indulgentiam imploro ut quid discriminis inter opiniones nostras intercedat, hic paucis ostendere patiaris.

Tua verba sunt :

[Here followed that part of M. Lepin's letter which on pages 575-577 is enclosed in brackets.]

Convenit inter nos de actu, quem tu actum invariabilem appellas, ego autem actum interiorem, atque actum istum sacrificium verum constituere; sed ad sacrificium verum et proprium efficiendum, actu quoque exteriori definito opus est.

Actus interior atque invariabilis in ea voluntate invenitur qua Dominus noster Patri Suo, per totam vitam in terris se offerebat, tum in cœlis et in Eucharistia sese perpetuo offert.

Actus, contra, exterior, atque essentialiter sacrificalis, quem tu actum specificum nominas, in sacrificio Crucis in effusione sanguinis, in Eucharistia autem in consecratione panis ac vini gemina invenitur. Hactenus inter nos convenitur.

In oblatione cœlesti actum istum, exteriorem, spe

cificum, atque essentialiter sacrificalem, cicatricibus continuatis tu consistere autumas.

Ab hoc puncto viæ nostræ divergunt, quandoquidem continuatio cicatricum cum reliquis duobus actibus, nempe sanguinis effusione atque panis vinique consecratione, ut mihi videtur, nulla analogia gaudet.

Effusio sanguinis in Cruce est actus, exterior, definitus, specificus, atque essentialiter sacrificalis; consecratio quoque panis in Corpus Christi, et vini in sanguinem CHRISTI, ex institutione Salvatoris nostri, est actus, exterior, definitus, specificus, atque essentialiter sacrificalis. At, contra, continuatio cicatricum actus ejusmodi non est. Enimvero continuatio cicatricum est status, seu conditio, non vero actus, nec est nisi repræsentatio actus præteriti, seu effectus sacrificii præteriti, non tamen ipsum sacrificium proprium.

Liceat mihi illustratione hac uti;-Confessor, qui voluntate, sed non facto, martyrium perpessus fuerit, cicatrices quotidie gerit, velut symbola martyrii hujus quod pati voluerat, nec tamen eum martyrium quotidie pati dici potest.

Actum sacrificalem, invariabilem in vita Domini nostri, ab Incarnatione sua ad Mortem suam usque in Cruce, in effusione sanguinis culmen attingere atque effectui datum esse, sententia mea est. Ita ut sacrificium hac effusione sanguinis in Cruce factum, quod antea (juxta definitionem S. Augustini notissimam) sacrificium verum fuisset, in sacrificium quoque proprium elevatum esset.

Simili modo oblatio in cœlis perpetua effectus seu fructus, hujus sacrificii veri ac proprii in Cruce semel facti esse censenda est. Oblationem igitur hanc cœlestem cum S. Augustino sacrificium verum, cum Scheeben et Schanz sacrificium virtuale vocare quidem possumus; attamen, me judice, non sacrificium proprium nec actuale.

Ratio est, quod oblatio hæc cœlestis quolibet actu sacrificali definito caret. Nam, ut a S. Isidoro Hispalensi et a S. Thoma ostenditur, etymon vocabuli ipsius suadet sacrificium vocari "ex hoc quod homo

facit aliquid sacrum;

at continuatio in Corpore

CHRISTI in cœlis definitioni huic nullo pacto respondet.

Eo tamen non obstante in Eucharistia consecratio gemina est actus, qui definitioni ex omni parte congruit, quoniam in ea actum essentialiter sacrificalem cernimus, nempe hanc consecrationem geminam a Domino nostro Ipso demandatam.

Verum ea, quæ inter nos intersunt, verba potius quam res esse videntur, quandoquidem utrique nostrum effusio sanguinis in Cruce actum essentialiter sacrificalem valet, ad quem sacrificium Salvatoris, sive in terris, sive in cœlis, sive vero in Eucharistia referendum est.

Libellus, quem de Sacrificio Eucharistiæ scripseram, circa initium anni secuturi ex prelo prodibit, quum librariis, ut tibi exemplar honorarium mittant, jubebo.

Verendum mihi arbitror ne tam prolixe de his rebus disserens tibi tædium attulerim, quod si invitus fecissem veniam ab humanitate tua impetrare non diffido. Opto te semper bene valere, sumque, qui fui, omni obsequentia tibi deditus,

ALUREDUS G. MORTIMER.

ST. MARK'S CLERGY HOUSE,

PHILADELPHIA, U. S. A.,

XX° Nov., 1900.

GRAND SÉMINAIRE ST. IRÉNÉE, LYON. 20 Xbre, 1900.

TRÈS HONORÉ MONSIEUR :

Vous n'avez pas à craindre de m'importuner le moins du monde par vos lettres. Je puis au contraire vous assurer qu'elles me font et me feront toujours le plus grand plaisir.

J'ai lu avec beaucoup d'intérêt les remarques que vous avez bien voulu me communiquer touchant l'explication du Sacrifice Céleste. Le sentiment que vous exprimez est, en effet, celui de très illustres théologiens, et je le crois parfaitement fondé en raison. Néanmoins, je persiste à croire que l'autre conception est également soutenable, et, pour ma part, je tends à lui donner ma préférence.

Il est très vrai que l'on ne trouve pas, dans l'offrande de Notre Seigneur au Ciel, un acte extérieur proprement dit (acte transitoire et pour ainsi dire instantané), qui corresponde à l'acte d'immolation sanglante que nous trouvons dans le Sacrifice du Calvaire, ou à l'acte d'immolation mystique que nous trouvons dans le Sacrifice de la Messe, opéré par le double consécration.

Mais est-il bien essentiel au Sacrifice de Notre Seigneur que son oblation intérieure soit appuyée sur un acte extérieur, transitoire et instantané, et non pas sur un acte continu, ou, si vous aimez mieux, sur un état ou une condition extérieure de son Humanité Sainte, parfaitement apte à agir sur le cœur de DIEU?

I. Si l'on consulte le langage, il est bon d'interroger en premier lieu nos langues sacrées. En hébreu, à côté de zébach (immolation) qui désigne plus spécialement les sacrifices sanglants, nous trouvons minchâh, qui sert à désigner les sacrifices non sanglants, et a le sens d'offrande, de donation; qorban, qui a le même sens d'offrande, de donation, est même le terme générique employé pour désigner le sacrifice. Il semble bien, d'après ces expressions, que le sacrifice consiste proprement dans un présent offert à DIEU; d'autant plus que les verbes, employés pour marquer l'action sacrificale, présentent la même idée d'offrande et de donation: hiqrib (faire approcher de DIEU, faire passer en DIEU), herim ou hé élâh (faire monter vers DIEU).

À cette idée peuvent se ramener également les expressions grecques: Ovota (offrande d'agréable odeur; de la racine Ouo, qui signifie proprement faire brûler un parfum); лроб péрεiv (présenter, offrir). De même, les expressions latines: offerre (offrir); sacrificium (consécration et donation à DIEU d'une chose qu'on tire de l'ordre profane pour la faire passer dans le domaine de DIEU).

A en juger par le langage, le sacrifice est donc proprement un acte d'offrande ou de donation à DIEU. Et c'est également l'idée que nous en donne l'analyse attentive des sacrifices de l'Ancienne Loi. Or, dans le Sacrifice de Notre Seigneur, l'acte d'offrande ou de donation, qui doit le constituer, ne doit-il pas être

[ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors]

considéré du côté du Prêtre Souverain? Et n'est-il pas avant tout un acte intérieur d'oblation, ayant pour terme, ou pour objet offert, son Humanité Sainte? Et cette Humanité Sainte, ne suffit-il pas qu'elle soit constituée dans tel ou tel état où elle soit apte à plaire à son PÈRE ? Par exemple, durant sa vie mortelle Notre Seigneur offre son Humanité humiliée, souf frante, immoloe finalement sur la Croix; dans l'Eucharistie Il offre son Humanité immolée mystiquement sous les espèces séparées; au Ciel, Il l'offre encore à l'état de victime immolée et portant encore les marques de son immolation. À travers toutes ces phases, dans touts ces états, le Souverain Prêtre ne continue-t-Il pas à faire de son Humanité Sainte un acte d'oblation infiniment agréable à DIEU son PÈRE? Par conséquent, n'y a-t-il pas un véritable sacrifice au Ciel, tout comme dans l'Eucharistie, tout comme sur le Calvaire? C'est ce qu'il me semble permis de croire, à s'en tenir à la notion essentielle du sacrifice fournie par le langage.

II. Si maintenant nous consultons l'Écriture, nous voyons que (1) Le sacrifice de la Loi Ancienne n'était pas tout entier dans l'acte d'immolation de la victime offerte, mais s'étendait jusqu'à la consommation, par laquelle DIEU entrait symboliquement en jouissance de son offrande, et durait autant que cette consommation. Or, au Calvaire s'est accomplie seulement l'Immolation sanglante de la divine Victime, c'est à dire seulement une importante partie de son Sacrifice; la consommation de la Victime, son passage définitif dans le domaine et la jouissance de DIEU, se fait à la Résurrection, pour ne point cesser, car, à la différence des hosties anciennes, l'Humanité Sainte n'est point détruite par sa consommation en DIEU, ou plutôt cette consommation même durera éternellement, et DIEU ne cessera de prendre éternellement en elle ses complaisances. L'analogie conduit donc à admettre une réelle continuation du Sacrifice de JÉSUS CHRIST au Ciel (voir mon ouvrage, pp. 151, 190).

(2) De fait, d'après l'Épître aux Hébreux, comparée avec l'Apocalypse, il semble bien que le Sacrifice de Notre Seigneur n'a pas été tout entier exclusivement

« AnteriorContinuar »