Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθης
Ιρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν;
Τίπλ ̓ ὅρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθα
Ως κριοὶ σφριγόωντης ευτραφερῷ ἐν ἀλωῇ;
Βαιοτέραι τί δ' ἀρ ̓ ὑμμῖς ἀνασκιρτησατ ̓ ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγγι φίλη ὑπὸ μητέρι ἄρνες;
Σείεο γαῖα τρέυσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα
Γαῖα Θεὸν τρείεσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ὅς τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὸν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.
Philofophus ad regem quendam, qui eum ignotum & infontem inter reos forte captum infcius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος hæc fubito mifit.
Ὦ ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν' ἀνδρῶν
Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον
Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ἕτερον αὖθι νοήσεις,
* Μαψιδίως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρῆ,
Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλιος περιώνυμον ἄλκας ὀλέσσας.
In effigiei ejus Sculptorem †.
*Αμαθεν γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα Φαίης τάχ ̓ ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.
Τὸν δ' ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνότες φίλοι
Γελάτε φαύλε δυσμίμημα ζωγράφο.
* Μαψ αὕτως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα χρόνῳ μάλα πολλὸν ἐδύρη, Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλεως- -Edit. 1645.
† Added in the Edition of 1673
Ad Salfillum Poetam Romanum ægrotantem.
Mufa greffum quæ volens trahis claudum,
Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum,
Quàm cùm decentes flava Deiope furas
Alternat aureum ante Junonis lectum,
Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo
Refer, Camoena noftra cui tantum eft cordi,
Quamque ille magnis prætulit immeritò divis.
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus hifce qui fuum linquens nidum
Polique tractum, (peffimus ubi ventorum,
In fanientis impotenfque pulmonis
Pernix anhela fub Jove exercet flabra)
Venit feraces Itali foli ad glebas,
Vifum fuperbâ cognitas urbes famâ
Virofque doctæque indolem juventutis,
Tibi optat idem hic fausta multa Salfille,
Habitumque feffo corpori penitùs fanum;
Cui nunc profunda bilis infestat renes,
Præcordiifque fixa damnofum fpirat.
Nec id pepercit impia quòd tu Romano
Tam cultus ore Lesbium condis melos.
O dulce divûm munus, O falus Hebes
Germana! Tuque Phoebe, morborum terror,
Pythone cæfo, five tu magis Pean
Libenter audis, hic tuus facerdos eft.
Querceta Fauni, vofque rore vinofo.
Colles benigni, mitis Evandri fedes,
Siquid falubre vallibus frondet vestris,
Levamen ægro ferte certatim vati.
Sic ille charis redditus rursùm Mufis
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipfe inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclivis femper Ægeriam fpectans.
Tumidufque & ipfe Tibris hinc delinitus
Spei favebit annuæ colonorum:
Nec in fepulchris ibit obfeffum reges
Nimiùm finiftro laxus irruens loro:
Sed fræna melius temperabit undarum,
Adufque curvi falfa regna Portumni.
Joannes Baptifta Mansus Marchio Villenfis, vir ingenii laude, tum litterarum ftudio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis eft. Ad quem Torquati Taffi dialogus extat de Amicitia fcriptus; erat enim Taffi amiciffimus; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus Gerufalemme conquistata, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi, è cortefi
Rifplende il Manso-
Is authorem Neapoli commorantem fummâ benevolentiâ profecutus eft, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hofpes ille antequam ab ea urbe difcederet, ut ne ingratum fe oftenderet, hoc carmen mifit.
HÆC quoque Manfe tuæ meditantur carmina laudi
Pierides, tibi Manfe choro notiffime Phobi, Quandoquidem ille alium haud æquo eft dignatus hoPoft Galli cineres, & Mæcenatis Hetrufci
Tu quoque, fi noftræ tantum valet aura Camœnæ, 5
Victrices hederas inter, laurofque fedebis.
Te pridem magno felix concordia Taffo
Junxit, & æternis infcripfit nomina chartis.
Mox tibi dulciloquum non infcia Mufa Marinum
Tradidit, ille tuum dici fe gaudet alumnum,
Dum canit Affyrios divûm prolixus amores;
Mollis & Aufonias ftupefecit carmine nymphas.
Ille itidem moriens tibi foli debita vates
Offa tibi foli, fupremaque vota reliquit.
Nec manes pietas tua chara fefellit amici,
Vidimus arridentem operofo ex ære poetam.
Nec fatis hoc vifum eft in utrumque, & nec pia ceffant
Officia in tumulo, cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges :
Amborum genus, & varia fub forte peractam
Defcribis vitam, morefque, & dona Minervæ ;
Emulus illius Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri,
Ergo ego te Cliûs & magni nomine Phœbi,
Manfe pater, jubeo longum falvere per ævum
Miffus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus afpernabere Mufam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita fub Arcto
Imprudens Italas aufa eft volitare per urbes.
Nos etiam in noftro modulantes flumine cygnos
Credimus obfcuras noctis fenfiffe per umbras,
Quà Thamefis late puris argenteus urnis
Oceani glaucos perfundit gurgite crines.
Quin & in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phœbo, 3.5.
Quà plaga fepteno mundi fulcata Trione
Brumalem patitur longâ fub nocte Boöten..
Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phoebo
Flaventes fpicas, & lutea mala caniftris,
Halantemque crocum (perhibet nisi vana vetuftas) 40
Mifimus, & lectas Druidum de gente choreas.
|