Ridet si mortalis ultra Fas trepidat.

AT prope peruentum est, heu quam prope! fabula prisca :

Iuppiter audaces Titanas deicit, haut cum

montibus instituunt primos inuoluere montes, uerum operi exacto scopulus cum deficit unus. quid Phaethon? rutilo mortales obstupefecit introitu,. quamquam placida di pace sedebant, dum Pater exacuit sua fulmina. fabula prisca est.

Ad Neaeram.

GEMMAM do tibi simplicem, Neaera,
fidi mnemosynon probique cordis;
nos, si fata forent mouenda uotis,
nullum, lux mea, separaret aeuum.
sed dulcissima quaeque mox recedunt,
ueloci pede praeterit uoluptas,

et, quo blandior, hoc fugacior spes:-
ergo, noster amor, uale, Neaera.

Amor Inquilinus.

SIT mihi per dominae uestigia saepe uagari, cum latebras mulcet uespere sancta quies; sit mihi mellitam dominae bibere aure loquellam, inuideam caeli non ego regna Ioui.

haeret Amor uiuax habitatque in pectore nostro, ceu pius in cari ianitor aede dei.

Spes abeat nobis, abeat fugitiua Voluptas:

restat adhuc certo foedere iunctus Amor.

Inscription on a Tree planted by the late Countess of St Germans in the Vice-Regal Grounds, Dublin.

POOR tree, a gentle mistress placed thee here,
to be the glory of the glade around:
thy life has not survived one fleeting year,

and she too sleeps beneath another mound. but mark what differing terms your fates allow, tho' like the period of your swift decay;

thine are the sapless root and withered bough, hers the green memory and immortal day.

EARL OF CARLISLE.

The Homesick Rose.

A ROSEBUD from its native thorn
plucked by thy gentle hand at morn
thou sent'st me; but ere eventide
homesick it pined away and died:
and in this little song from me
its odorous breath returns to thee.
From UHLAND.

Οὐκ ὀρθῶς εἰπεῖν τὸν ποιητήν

Οἴη περ φύλλων γενεὴ τοιήδε καὶ ἀνδρῶν. Φίλη σ ̓ ἔθηκεν ἐνθάδ ̓, ὦ τάλαν δένδρον, δέσποιν, ἄγαλμα τοῦ πέριξ νάπους εἶναι ἡ σὴ δ ̓ ἔμεινεν οὐδ ̓ ἔτος βραχὺ ζωή, ἄλλος τ ̓ ἐκείνην κοιμίσας ἔχει τύμβος. ἀλλ ̓ οὐ γὰρ ἡ Μοῖρ ̓ ἐν δυοῖν τέλος κραίνει, φθίσιν μετρήσασ ̓ ἐξ ἴσου περ ὠκείαν, σὺ ῥίζαν αὖην καὶ σαπροὺς κλάδους, ἡ δὲ μνήμην ἔχει θάλλουσαν ἄφθιτόν τ ̓ ἦμαρ.

Immortalis erit, dum perit arbor, homo. ARBOR, me miseret tui:

hic mitis dominae te posuit manus, siluis ut decori fores:

sed nec tu spatio longius annuo duras, et pariter rapax

illam mors alio caespite condidit. at non sors eadem duas

expectat propera tabe licet pares: tu suci uacuus manes

truncus, tu numeras arida bracchia ; illam seruat amor uirens,

illam morte carens perpetuat dies.

Rosa desiderans.

DECERPTAM propria manu

misisti, Lalage, mane mihi rosam: sed desiderio tui

languescens periit uespere flosculus:

et nunc te repetens odor

expirat tenero carminis halitu.

The Lizard and the Crocodile.

UNA lucertoletta

diceva al cocodrillo :
'o quanto mi diletta
di veder finalmente
un della mia famiglia
si grande e si potente!
ho fatto mille miglia
per venirvi a vedere:
sire, tra noi si serba
di voi memoria viva;
benchè fuggiam tra l'erba
e il sassoso sentiere,
in sen però non langue
l'onor del prisco sangue.'
l'anfibio rê dormiva
a questi complimenti:
pur sugli ultimi accenti
dal sonno si riscosse,
e addimandò chi fosse.
la parentela antica,
il cammin, la fatica,
quella gli torna a dire,
ed ei torna a dormire.

AURELIO BERTOLO.

Inscription upon the Cenotaph of Sir John Franklin in Westminster Abbey.

NOT here. the white North hath thy bones; and thou, heroic sailor soul,

art passing on a happier voyage now

toward no earthly pole.

TENNYSON.

Omnia magna loquens.

LACERTA sic est orsa crocodilo loqui:
'ut me peractis taediis multis iuuat
te tam potentem de parentela mea
grandemque suspectare! miliens ego,
ut te uiderem, mille ueni passuum.
in gente nostra (crede, nil uani loquor),
rex, usquequaque uiua memoria est tui.
quamquam inter herbas perque rupium caua
reptamus, hauddum sub lacertae pectore
languescit illa uena prisci sanguinis.'
haec dum profatur blandule, somno grauis
undae solique dominus interim stupet.
tandem excitatus ultimo sono-' quis es?'
uix uoce curta raucus aduenam rogat.
haec de propinquitate uetere, de uiae
laboribusque casibusque plurima
garrire rursus, rursus ille squamiger
sopore raptus raptor obdormiscere.

Δεύτερος Πλοῦς.

Ι. Οὐκ ἐνθάδ'· ὀστᾶ μὲν σέθεν κρατεῖ λευκὸς βορρᾶς, σὺ δ ̓ οὖν, εὔτολμε ναυτίλου ψυχή, πλοῦν ἄλλον οὔρῳ νῦν γ ̓ ἀπήμονι στέλλεις πόλου κατὰ ζήτησιν οὐκ ἐν ἀνθρώποις.

2. NIL cubat hic. axis niueus tua possidet ossa; tu, mens aequoreae dux animosa uiae, nunc alio cursu, nunc felix nauita, quaeris, et non terrarum quaeris in orbe, polum.

ΙΟ