EPISTOLA XXXVIII.

ANSELMI CANTUARIENSIS ARCHIEPISCOPI, AD MALCHUM

WATERFORDIENSEM EPISCOPUM.

Anselmus archiepiscopus Cantuariæ, amico et coepiscopo Malcho Waterfordensi salutem et benedictionem.

AUDIVI, quod dominus Samuel episcopus Dubliniensis monachos Ecclesiæ Dublinæ, aut nulla aut parva occasione, ejicit; nec pro ulla satisfactione vult recipere: et quod, contra consuetudinem, crucem facit gestari ante se in itinere; et quod res Ecclesiæ illius ab archiepiscopo Lanfranco datas velut proprias distribuit. De his omnibus illi nostras mitto literas: et populo ejusdem civitatis mando, ut prædictarum rerum distributionem prohibeat. Et quoniam non invenio per quem literas nostras illi aptius mittam: precor fraternitatem vestram, quatenus eas illi per præsentiam vestram exhibeatis; ut eum charitative viva voce, ut monitioni nostræ quam illi scribimus assensum præbeat, rogando et consulendo moneatis. Valete.

RECENSIO.

Ex eodem MS. in quo circiter nonaginta Anselmi adhuc ineditæ continebantur epistolæ. De Malchi ad Waterfordiensem episcopatum electione XXXIV (supra pag. 518.) agebat epistola. Neque Waterfordiæ solum sed etiam vicinæ Lismoriæ erat ille episcopus. Unde senior Lesmorensis (ea senioris notione, quam ad XXXIII. epistolæ ¿ñ1уpapǹv aperuimus) in vita discipuli ejus Malachiæ a Bernardo appellatur: ubi etiam de Malacho hæc, inter alia complura, memorantur :

a A. C. 1110.

"Hic erat senex plenus dierum et virtutum : et sapientia Dei erat in illo. Natione quidem Hibernus, sed in Anglia conversatus fuerat in habitu et proposito monachali in Vintoniensi monasterio de quo assumptus est in episcopum in Lesmor civitate Mumoniæ, et ipsa nobiliore inter cæteras regni illius. Ibi tanta ei desuper collata est gratia, ut non modo vita et doctrina, sed et signis clareret."

EPISTOLA XXXIX.

EJUSDEM AD SAMUELEM DUBLINIENSEM EPISCOPUM.

Anselmus archiepiscopus Cantuariæ, venerabili fratri Samueli Dublinæ civitatis episcopo salutem.

AUDIVI, quod libros et vestimenta et alia ornamenta Ecclesiæ, quæ dominus Lanfrancus archiepiscopus dedit avunculo tuo domino Donato episcopo ad opus Ecclesiæ, cui tua fraternitas præsidet, tu pro voluntate tua exponis, et ea extraneis das. Quod si verum est, miror cur ita facias: cum ipsa ornamenta non ei sed Ecclesiæ data sint; sicut fratres Cantuariensis ecclesiæ filii attestantur ; unde moneo, et monens rogo te; quatenus si aliquid de prædictis rebus extra Ecclesiam datum est, celeriter illud restitui facias. Item audivi, quod monachos, qui in ipsa ecclesia ad serviendum congregati erant, expellas et dispergas; nec redire volentes ullatenus recipere velis. Quod si ita est, non te decet: officii siquidem tui scitur esse, magis dispersa congregare, quam congregata dispergere. Quapropter mando tibi, ut si aliqui abjecti sunt, et redire volunt, seseque in Dei servitio sub obedientia custodire; eos suscipias, et saluti eorum per paternum affectum studiose intendas: nisi (quod absit) hujusmodi causa in illis obsistat, quæ hoc fieri omnino prohibeat. Præterea audivi, quia facis portari crucem ante te in via. Quod si verum est; mando tibi ne amplius hoc facias: quia non pertinet nisi ad archiepiscopum a Romano pontifice pallio confirmatum; neque decet te, ut ulla præsumptione insolitæ rei te notabilem et reprehensibilem hominibus ostendas. Vale.

RECENSIO.

Cum aliis Anselmi, lib. 3. epist. 72. Johannes Picardus divulgavit, et notas adjunxit: in quibus tamen illud pronuntiatum necessario est castigandum, “ Hiberniæ episcopos ab archiepiscopo Eboracensi, duobusque episcopis quos debet Cantuariensis archiepiscopus mittere, esse inaugurandos." quæ hallucinatio non aliunde quam ex crasso illo ejusdem in notis ad 149. epistolam processit errore; insularum Orcadum nomine Hiberniam et Scotiam contineri. De Donato, cujus hic mentio, Samuelis avunculo et in Dubliniensi episcopatu proximo antecessore, ad epistolam 33. dictum est aliquid. Consecrationis ejus memoria in Cantuariensibus annalibus ita est consignata. Lanfrancus, ordinationis suæ "sextodecimo anno, sacravit Donatum monachum suum Cantuariæ ad regimen Dubliniæ, petente rege, clero et populo Hiberniæ ; quibus etiam literas exhortatorias misit." Et in Dubliniensibus: "Anno Domini MLXXXV. Lanfrancus archiepiscopus Cantuariensis ad regimen Dublinensis Ecclesiæ sacravit Donatum monasterii sui monachum, in sede metropoli Cantuariæ; petentibus atque eligentibus eum Terdilvaco Hiberniæ rege, et episcopis Hiberniæ regionis, atque clero et populo præfatæ civitatis." Quo vel sequente anno ipsum Terdilvacum regem mortuum esse, in Buellianis annalibus legimus: in quibus Tairdelbach mac Taidg mac Briain nominatur. Donato vero anno MLXXXXV vita functo successor datus est Samuel: de quo Edmerus, in novella historia secundo libro. "Venit ad Anselmum quidam monachus Cœnobii sancti Albani, natione Hibernensis, nomine Samuel. Hic defuncto bonæ memoriæ Donato Dublinæ civitatis episcopo, a rege Hiberniæ Murierdach nomine, necnon a clero et populo in episcopatum ipsius civitatis electus est, atque ad Anselmum, juxta morem antiquum, sacrandus cum communi decreto directus. Quorum electioni et petitioni Anselmus annuens, hominem aliquandiu secum honorifice detentum, necnon qualiter in domo Dei conversari deberet diligenter instructum, sumpta ab eo de canonica subjectione sua ex antiquo more professione, promovit in episcopatus officium Wintoniæ, octava die subsequentis Paschæ, ministrantibus sibi in hec officio quatuor episcopis suffraganeis suis. Qui novus pontifex tanti Patris benedictione, ac literarum præfato regi, clero quoque ac plebi Hiberniæ, pro testimonio suæ consecrationis scriptarum astipulatione roboratus, in patriam suam cum gaudio revertitur, atque in sedem cum honore pro usu suscipitur terræ." Habetur hic, pag. 564. tum Donati tum Samuelis professio: verum Lanfranci et Anselmi cum eis missæ literæ interierunt.

EPISTOLA XL.

DUBLINIENSIUM, AD RADULPHUM CANTUARIENSEM
ARCHIEPISCOPUM.

Domino reverentissimo ac religiosissimo, Radulpho archiepiscopo Cantuariæ, omnes Burgenses Dublinæ civitatis, cunctusque clericorum conventus, æternam optant salutem.

CUм te, sancte pater, pro merito summæ pietatis plurimi venerentur; et omnibus fidelibus, causa magnæ fidei et sanæ doctrinæ, honorabilis atque amabilis existas: congruum esse judicamus, ut Gregorium nostrum electum, Dei gratia, ad vos mittamus. Antecessorum enim vestrorum magisterio semper nostros libenter subdimus, a quo recordamur nostros accepisse dignitatem ecclesiasticam. Sciatis vos revera, quod episcopi Hiberniæ maximum zelum erga nos habent, et maxime ille episcopus qui habitat Ardimachæ; quia nos nolumus obedire eorum ordinationi, sed semper sub vestro dominio esse volumus. Idcirco vestra suffragia supplices petimus, quatenus Gregorium ad sacrum ordinem episcopatus promoveatis; si amplius illam parochiam, quam multo tempore vobis servavimus, retinere volueritis. Vale.

RECENSIO.

De Gregorii ordinatione ita scripsit, qui tum vixit, Wigorniensis monachus, Florentii continuator. "Anno MCXXI. clericus quidam natione Hibernensis nomine Gregorius, a rege Hiberniæ, clero et populo, in episcopatum Dublinæ civitatis electus, Angliam venit antiquo pro more ordinandus ab archiepiscopo

a A. C. 1122.