Nuda nec arva placent, nmbrásque negantia Quot tibi, conspicua formáque auroque, puellæ molles : Quàm malè Phœbicolis convenit ille locus! Non ego vel profugi nomen sortémve recuso, O, utinam vates nunquam graviora tulisset Et vocat ad plausus garrula scena suos. Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores Quid sit amor nescit, dum quoque amat. nescit, Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Gaudia, et abrupto flendus amore cadit ; Aut luit incestos aula Creontis avos. Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, late mus; Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos quoque Jucus habet vicinâ consitus ulmo, Atque suburbani nobilis umbra loci. Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas, Virgineos videas præteriisse choros. Ah quoties dignæ stupui miracula formæ, Quæ possit senium vel reparare Jovis ! Ah quoties vidi superantia lumina gemmas, Atque faces, quotquot volvit uterque polus! Colláque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta via ! Et decus eximium frontis, tremulósque capillos, Aurea quæ fallax retia tendit Amor! Pellacésque genas, ad quas hyacinthina sordet Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor! Cedite, laudatæ toties Heroides olim, Et quæcunque vagum cepit amica Jovem. Cedite, Achæmeniæ turritâ fronte puellæ, Et quot Susa colunt, Memnoniámque Ninon ; Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ, Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus : Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas Gloria virginibus debetur prima Britannis ; Per medias radiant turba videnda vias. Stat quoque juncosas Cami remeare paludes, ELEG. II. Anno Etatis 17. In obitum Præconis Academici Cantabrigiensis'. Alipes, æthereâ missus ab arce Patris: Turba quidem est telis ista petenda tuis. ELEG. III. Anno tatis 17. In obitum Præsulis Wintoniensis. MOESTUS eram, et tacitus, nullo comitante, sede- turres, Dira sepulchrali Mors metuenda face; Pulsavitque auro gravidos et jaspide muros, Nec metuit satrapum stéinere falce greges. The person here commemorated, is Richard Ridding, one of the university-beadles, and a master of arts of Saint John's College, Cambridge He signed a testamentary codicil, Sept. 23, 1626, proved the eighth day of November Túque urbs Daraaniis, Londinum, structa co- following. From Registr. Testam. Cantabr. lonis, Turrigerum latè conspicienda caput, Tu nimium felix intra tua moenia claudis Quicquid formosi pendulus orbis habet Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno, Endymioneæ turba ministra deæ, WARTON. 2 Lancelot Andrews, bishop of Winchester, had been originally master of Pembroke-hall in Cambridge; but long before Milton's time. He died at Winchester-House in Southwark, Sept. 21, 1626. Tunc memini clarique ducis, fatrisque verendi, Intempestivis ossa cremata rogis: E memini Heroum, quos vidit ad æthera raptos, "Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi, Et crocus, et pulchræ Cypridi sacra rosa ? Nec sinis, ut semper fluvio contermina quercus Miretur lapsus prætereuntis aquæ ? Et tibi succumbit, liquido quæ plurima cœlo Evehitur pennis, quamlibet augur, avis. Et quæ miile nigris errant animalia sylvis ; Et quot alunt mutum Proteos antra pecus. Invida, tanta tibi cùm sit concessa potestas, Quid juvat humanâ tingere cæde manus? Nobiléque in pectus certas acuisse sagittas, Semideámque animam sede fugâsse suâ ?” Talia dum lacrymans alto sub pectere volvo, Roscidus occiduis Hesperus exit aquis, Et Tartessiaco submerserat æquore currum Phoebus, ab Eoo littore mensus iter: Nec mora, membra cavo posui refovenda cabili, Condiderant oculos nóxque sopórque meos: Cùm mihi visus eram lato spatiarier agro; Heu nequit ingenium visa referre meum. Illic punicea radiabant omnia luce, Ut matutino cùm juga sole rubent. Ac veluti cùm pandit opes Thaumantia proles, Non dea tam variis ornavit floribus hortos Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi. Infula divinum cinxerat alba caput. Pura triumphali personat æthra tubâ. [lutat, At mihi cum tenebris aurea pulsa quies. Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somuos; Talia contingant somnia sæpe mihi! ELEG. IV. Anno Etatis 18. Ad Thomam Junium præceptorem suum, apud mercatores Anglicos Hamburga agentes, Pastoris munere fungentem'. CURRE per immensum subitò, mea litera, pontum, 1, pete Teutonicos læve per æquor agros; Thomus Young, now pastor of the church of Segnes rumpe moras, et nil, precor, obstet eunti Ditis ad Hamburgæ mœnia flecte gradum, Præsul, Christicolas pascere doctus oves: Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ ; Dimidio vitæ vivere cogor ego. Hei mihi! quot pelagi, quot montes interjecti, Castalio sparsi læta ter ora mero. Flammeus at signum ter viderat arietis Ethon, Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes: Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu, Aut linguæ dulces aure bibisse sonos. Vade igitur,cursúque Eurum præverte sonorum; Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides, Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem, Mulcentem gremio pignora chara suo: Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum Versantem, aut veri Biblia sacra Dei; Coelestive animas saturantem rore tenelias, Grande salutiferæ religionis opus. Utque solet, multam sit dicere cura salutem, Dicere quam decuit, si modò adesset, berum. Hæc quoque, paulùm oculos in humum defixa modestos, Verba verecundo sis memor loqui: Ast ego quid volui manifestum tollere crimen, English merchants at Hamburgh, was Milton's private preceptor, before he was sent to Saint Paul's school. This Thomas Young was doctor Thomas Young a member of the Assembly of Divines, where he was a constant attendant, and one of the authors of the book called Smectymnuus, defended by Milton; and who from a London preachership in Duke's Place was preferred by the parliament to the mastership of Jesus Col. lege in Cambridge. Et pudet officium deseruisse suum. Supplicis ad mostas delicuere preces : Neve moras ultra ducere passus Amor; am vaga Fama refert, heu nuntia ver a malorum! In tibi finitimis bella tumere locis ; Teque tuámque urbem truculento milite cingi, Et jam Saxonicos arma parâsse duces. Te circum latè campos populatur Enyo, Et sata carne virûm jam cruor arva rigat; Germanisque suum concessit Thracia Martem, Illuc Odrysios Mars pater egit equos; Perpetuóque comans jam deflorescit oliva, Fugit et ærisonam Diva perosa tubam, Fugit lo! terris, et jam non ultima virgo Creditur ad superas justa volâsse domos. Te tamen interea belli circumsonat horror, Vivis et ignoto solus inópsque solo; Et, tibi quam patrii non exhibuere penates, Sede peregrinâ quæris egenus opem. Patria, dura parens, et saxis sævior albis Spumea quæ pulsat littoris unda tui, Siccine te decet innocuos exponere fœtus, Siccine in externam ferrea cogis humum? Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique, Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem, Stygüs quæ vivas clausa tenebris, Eternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertȧsque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus: Talis et, horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Emathiâ pellitur urbe Cilix. Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum Finibus ingratus jussit abire suis. At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis, Misit ab antiquis prisca Damascus agris; ELEG. V. Anno Ætatis 20, In adventum veris. In se perpetuo Tempus revolubile gyro opus. Castalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat, Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt; Concitáque arcano fervent mihi pectora motu, Et furor, et sonitus me sacer intus agit. Delius ipse venit, video Penëide lauro Implicitos crines; Delius ipse venit. Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli, Pérque vagas nubes corpore liber eo; Pérque umbras, pérque antra feror, penetralia vatum, Et mihi fana patent interiora deûm ; Intuiturque animus toto quid agatur Olympo, Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos. Quid tam grande sonat distento spiritus ore? Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor? Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo; Profuerint isto reddita dona modo. Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis, Instituis modulos, dum silet omne nemus: Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique, Et simul adventum veris uterque canat. Vers lo! rediere vices; celebremus honores Veris, et hoc subeat Musa perennis opus. Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva, Flectit ad Arctöas aurea lora plagas. Est breve noctis iter, brevis est mora noctis орасӕ, Horrida cum tenebris exula illa suis. Jámque Lycaonius, plaustrumtcœleste, Boötes Non longâ sequitur fessus ut ante vià; Nunc etiam solitas circum Jovits atria toto Excubias agitant sidera rara polo: Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit, Neve Giganteum Dii timuere scelus. Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor, Roscida cùm primo sole rubescit humus, Hac, ait, hac certè caruiști nocte puellâ, Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos. Læta suas repetit silvas, pharetrámque resumit Cynthia, luciferas ut videt alta rotas; Et, tenues ponens radios, gaudere videtur Officium fieri tam breve fratris ope. "Desere," Phoebus ait, thalamos, Aurora, seniles; Quid juvat effoeto procubuisse toro? Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos : Cingit ut Idæam pinea turris Opim; Et vario madidos intexit flore capillos, Floribus et visa est posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana deo. Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores, Mellitásque movent flamina verna preces : Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ, Blanditiásque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulous adjuvat ipsa tuos : Quòd, si te pretium, si te fulgentia tangunt Munera, (muneribus sæpe coemptus amor) Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus, abdit opes. Ah quoties, cùm tu chvoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas, "Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno Hesperiis recipit cærula Mater aquis? Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphá ? Dia quid immundo peruis ore salo? Frigora, Phoebe, meâ meliùs capabis in umbrâ; Huc ades, ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ; Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quáque jaces, circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corporafus rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaetonteo fumidus axis equo : Cùm tu, Phoebe, tuo sapientiùs uteris igni ; Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores; Matris in exemplum cætera turba ruunt: Nune etenim toto currit vagns orbe Cupido, Languentésque fovet solis ab igne faces: Insonuere novis lethalia cornua nervis, Triste micant ferro tela corusca novo: Jámque vel invictam tentat superásse Dianam, Quæque sedet sacro Vesta pudica foco, Jpsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe! per urbes, Littus, lo Hymen! et cava saxa sonant. Cultior ille veniá, tunicâque decentior aptâ, Puniceum redolet vestis odora crocum. Egrediturque frequens, ad amoeni gaudia veris, Virgineos auro cincta puella sinus: Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus unum, Ut sibi, quem cupiat, det Cytherea virum. Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor, Et sua, quæ jungat, carmina Phyllis habet. Navita nocturno placat sua sidera cantu, Delphinásque leves ad vada summa vocat. Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo, Convocat et famulos ad sua festa deos. Nunc etiam Satyri, cùm sera crepuscula surgunt, Pervolitant celeri florea rura choro ; Sylvanúsque suâ cyparissi fronde revinctus, Semicapérque deus, semideúsque caper. Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis, Per juga, per solos expatiantur agros. Per sata luxuriat fruticeláque Mænalius Pan, Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres; Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Fau nus, Consulit in trepidos dum sibi Nympha pedes; Jámque latet, latitánsque cupit malè tecta videri, Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant colo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet: Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite dono, Te referant miseris te, Jupiter, aurea terris Sæcla; quid ad nimbos aspera tela redis? Tu saltem lentè rapidos age, Phœbe, jugales, Quà potes, et sensim tempora veris eant; Brumaque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo. Cantavit brevibus Teia Musa modis? Pindaricósque infiat numeros Teumesius Euan, Et redolet sumptum pagina quæque merum Dum gravis everso currus crepat axe supinus, Et volat Eleo pulvere fuscus eques. Quadrimóque maders Lyricen Romanus laccho, Dulcè canit Glyceran, flavicomámque Chloen. Jam quoque lauta tibi generoso mensa paratu Mentis alit vires, ingeniúmque fovet. Massica fæcundam despumant pocula venam, Fundis et ex ipso condita metra cado. Addimus his artes, fusúmque per intima Phæbum Corda; favent uni Bacchus, Apollo, Ceres. Scilicet haud mirum, tam dulcia carmina per te Numine composito, tres peperisse deos. Nunc quoque Thréssa tibi cælato barbitos auro Insonat, arguta mollitèr icta manu; Anditúrque chelys suspensa tapetia circum, Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes. Illa tuas saltem teneant spectacula Musas, Et revocent, quantum crapula pellit iners. Crede mihi, dum psallit ebur, comitatáque plectrum Implet odoratos festa chorea tholos, Sæpiùs et veteri commaduisse mero. Et nunc sancta canit superûm consulta deorum, Dulichium vexit per freta longa virum, Faustáque sacratis sæcula pacta libris ; Vagitúmque Dei, et stabulantem paupere tecto, Qui suprema suo cum Patre regna colit ; Stelliparúmque polum, modulantésque æthere In genus humanum quid inania dirigis arma ? Promptior, et duplici jam ferus igne calet. Nec matutinum sustinuere jubar. Miscet amatori pocula plena Jovi; Et faciam vero per tua damna fidem. Inscius uxori qui necis author eral. Et tua non levitèr corda petenda mihi. Et mihi de puero non metus ullus erat. habet? Hæc ego non fugi spectacula grata severus; M m |