Elegia prima ad Carolum Diodatum.
ANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit & voces nuncia charta tuas,
Pertulit occiduâ Deva Ceftrenfis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne falum.
Multùm crede juvat terras aluiffe remotas
Pectus amans noftri, tamque fidele caput,
Quòdque mihi lepidum tellus longinqua fodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Meque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles,
Quàm male Phœbicolis convenit ille locus!
Nec duri libet ufque minas perferre magistri
Cæteraque ingenio non fubeunda meo.
Si fit hoc exilium patrios adiiffe penates,
Et vacuum curis otia grata fequi,
Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo,
Lætus & exilii conditione fruor.
O utinam vates nunquam graviora tuliffet
Ille Tomitano flebilis exul agro;
Non tunc Jonio quicquam ceffiffet Homero
Neve foret victo laus tibi prima Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Mufis,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc feffum finuofi pompa theatri,
Et vocat ad plaufus garrula scena fuos.
Seu catus auditur fenior, feu prodigus hæres,
Seu procus, aut pofitâ caffide miles adeft,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro,
Sæpe vafer gnato fuccurrit fervus amanti,
Et nafum rigidi fallit ubique Patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores
Quid fit amor nefcit, dum quoque nefcit, amat.
Sive cruentatum furiofa Tragoedia fceptrum
Quaffat, & effufis crinibus ora rotat,
Et dolet, & fpecto, juvat & fpectaffe dolendo,
Interdum & lacrymis dulcis amaror ineft:
Seu puer infelix indelibata reliquit
Gaudia, & abrupto flendus amore cadit,
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor
Confcia funereo pectora torre movens,
Seu mæret Pelopeia domus, feu nobilis Ili,
Aut luit inceftos aula Creontis avos.
Sed neque fub tecto femper nec in urbe latemus,
Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ confitus ulmo
Atque fuburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic blandas fpirantia fydera flammas
Virgineos videas præteriiffe choros.
Ah quoties dignæ ftupui miracula formæ
Quæ poffit fenium vel reparare Jovis ;
Ah quoties vidi fuperantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus ;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulofque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor.
Pellacesque genas, ad quas hyacinthina fordet
Purpura, & ipfe tui floris, Adoni, rubor.
Cedite laudatæ toties Heroides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite Achæmenia turritâ fronte puellæ,
Et
quot Sufa colunt, Memnoniamque Ninon.
Vos etiam Danae fafces fubmittite Nymphæ,
Et vos Iliaca, Romuleæque nurus.
Nec Pompeianas Tarpëia Mufa columnas
Jactet, & Aufoniis plena theatra ftolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis,
Extera fat tibi fit fœmina poffe fequi.
Tuque urbs Dardaniis Londinum ftructa colonis
Turrigerum latè confpicienda caput,
Tu nimium felix intra tua moenia claudis
Quicquid formofi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cælo fcintillant aftra fereno
Endymionea turba miniftra deæ,
Quot tibi confpicua formáque auróque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias,
Creditur huc geminis veniffe invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus,
Huic Cnidon, & riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, & rofeam pofthabitura Cypron.
Aft ego, dum pueri finit indulgentia cæci,
Moenia quàm fubitò linquere faufta paro;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos ufus ope.
Stat quoque juncofas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ.
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucaque in alternos verba coacta modos.
Elegia fecunda, Anno ætatis 17. In obitum Præconis Academici Cantabrigienfis.
E, qui confpicuus baculo fulgente folebas
Palladium toties ore ciere gregem,
Ultima præconum præconem te quoque fæva
Mors rapit, officio nec favet ipfa fuo.
Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis
Sub quibus accipimus delituiffe Jovem,
O dignus tamen Hæmonio juvenefcere fucco,
Dignus in Æfonios vivere poffe dies,
Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, fæpe rogante dea.
Tu fi juffus eras acies accire togatas,
Et celer à Phabo nuntius ire tuo,
Talis in Iliacá ftabat Cyllenius aula
Alipes, æthereâ miffus ab arce Patris.
Talis & Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atrida jussa severa ducis.
Magna fepulchrorum regina, fatelles Averni
Sæva nimis Mufis, Palladi fæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ,
Turba quidem eft telis ifta petenda tuis.
Veftibus hunc igitur pullis Academia luge,
Et madeant lachrymis nigra feretra tuis.
Fundat & ipfa modos querebunda Elegeia tristes,
Perfonet & totis nænia mofta fcholis.
Elegia tertia, Anno ætatis 17.
In obitum Prafulis Wintonienfis.
OESTUS eram, & tacitus nullo comitante fedebam,
Hærebantque animo triftia plura meo,
Protinus en fubiit funeftæ cladis Imago
Fecit in Angliaco quam Libitina1 folo ;
Dum procerum ingreffa eft fplendentes marmore turres
Dira fepulchrali mors metuenda face;
Pulfavitque auro gravidos & jaspide muros,
Nec metuit fatrapum fternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrifque verendi
Intempeftivis offa cremata rogis.
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amiffos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi digniffime præsul,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar,
Mors fera Tartareo diva fecunda Jovi,
Nonne fatis quod fylva tuas perfentiat iras,
Et quod in herbofos jus tibi detur agros,
Quodque afflata tuo marcefcant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi facra rofa, Nec finis ut femper fluvio contermina quercus Miretur lapfus prætereuntis aquæ ?
Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
quæ mille nigris errant animalia fylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanta tibi cum fit conceffa poteftas ;
Quid juvat humanâ tingere cæde manus?
Nobileque in pectus certas acuiffe fagittas,
Semideamque animam fede fugâffe fuâ?
Talia dum lacrymans alto fub pectore volvo,
Rofcidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tarteffiaco fubmerferat æquore currum
Phœbus, ab eoo littore menfus iter.
Nec mora, membra cavo pofui refovenda cubili,
1 Libitina] The plague that now raged in London, and carried
off 35,417 perfons. Whitelock's Mem. p. 2. Warton.
|